Τελευταία πνοή

Από σκοτεινά μονοπάτια

ξεπροβάλλεις γυμνή

με φθαρμένα οστά

φασκιωμένα

πρόχειρους έρωτες. 

Στη ράχη

μαστίγια βλέμματα

στα χείλη

ραμμένες σιωπές.  

Οι ουλές που χάραξες

αυταρχικοί οικοδεσπότες

ενός έρημου βίου.

Ο ήχος τους κόκκινος 

κυλά στις φλέβες

σα μεταλλικές παπαρούνες.

Στον δήμιο μπροστά, γονατίζεις

υποτακτικά.

Του φιλάς το χέρι

ρουφώντας του θάνατο.

Στους βολβούς των ματιών

περιστρέφονται όνειρα

σκιές και μαύρα πουλιά  

τελευταία  πνοή

η ομίχλη.

Υπάρχεις και δεν υπάρχεις.

.

Αόρατη Ομίχλη

Ανοίγει το στόμα

καταπίνει λαίμαργα

ολόκληρο το χέρι με το ξυράφι.

Στο στομάχι

σφάζει τα παιδικά χρόνια.

Οι δαίμονες αιμορραγούν

208 κόκαλα μέσα σε δέρμα

χωρίς ψυχή

καταρρέει

σε μιαν αόρατη ομίχλη

τον αναζήτα

του ανήκει 

η λέξη “μονόδρομος”

χαραγμένη από μέσα.

Σκουπίζει τις σιωπές

απ τα μάτια 

ουρλιάζοντας

Σταμάτα  …

Με αποτελειώνεις 

Το μπορείς

Το κάνεις

Γιατί ; 

Θα μπορούσε  να γίνει γκόμενα του

αν ήθελε

τον  αγάπησε όμως

αλλιώς. 

Εκείνος την κρίνει  

την δικάζει

την ελευθερώνει. 

Όσα λέει 

της καίνε το μυαλό

ο τρόπος του

 – που τόσες φορές τον αποκάλεσε ανελέητο -

οι αλήθειες του …

Περνά τις ρωγμές της

την κατοικεί

γίνεται πόνος 

ο πόνος που μέχρι τώρα δεν γνώρισε !

.

Όμορφη νύχτα

Οι σάρκες μας

πότισαν έρωτα
λαμπάδιασαν
μια όμορφη νύχτα
αποτεφρώθηκαν
έγιναν στάχτες
μια αγκαλιά
σε πύρινο μέτωπο.

Οι σκέψεις μας

τρομαγμένα  πουλιά

που πέταξαν μακριά

από μια άδεια αποθήκη 
ονείρων. 

Άλικες λέξεις 

Θάλασσες πικρές

χτυπούν τον ουρανίσκο

ξεβράζοντας

άλικες λέξεις

καρφιά κεντημένα  

στο ξεριζωμένο  φεγγάρι         

που κομματιάζαμε

λες κι ήταν
οι σάρκες μας …                             

.

Στον ισημερινό της οδύνης

Έγκλειστη

σε σανατόρια του νου

ψαλιδίζεις

τα ανθισμένα σου χρόνια,

κρεουργώντας

τη λογική με μανία.

Τις νύχτες

αναζητάς το Μορφέα

στο άδειο δωμάτιο,
σκάβεις, με  χέρια γυμνά
ανοίγεις τρύπες
θάβεις ερείπια όνειρα

αδιέξοδες συντροφιές

θλιμμένα εικοσιτετράωρα.

Πριν το ξημέρωμα

καρφώνεις στον τοίχο

το πυρακτωμένο φεγγάρι.

Με τα χάπια ισορροπίας στο χέρι

ερωτοτροπείς με το θάνατο

ξεμακραίνεις

ανεβαίνεις στα αστέρια 

αναζητάς τον έρωτα

μα εύθραυστη καθώς είσαι

θρυμματίζεσαι

για να βρεθείς ξανά

στον ισημερινό της οδύνης.

.

Μοναχικό ταξίδι

Eσένα,

που αδάμαστη στροβιλίζεσαι 

λουσμένη,

κάτω από το πανσέληνο φως

που σ’ ένα ταξίδι αέναο 

μονάχη 

είσαι ταγμένη να διαβείς

που απομακρύνεσαι

πλησιάζοντας 

τις ψυχές εκείνων που μόλις γνώρισες,

μα όταν τις φτάσεις,

θα χαθείς…

που φοβισμένη περιχαρακώνεσαι

σηκώνοντας άμυνες

μέσα από  τείχη που υψώνεις.

Εσένα,  
μέσα στο πλήθος κοιτώ 

ψυχή

κάτω από της πανσέληνου το άπλετο φως

να στροβιλίζεσαι 

αδάμαστη …

Ενός λεπτού κραυγή

Ενός λεπτού κραυγή,
νανούρισμα
για εκείνες τις ελπίδες
που ασάλευτες μείνανε
ξεψυχώντας
λίγο πριν γεννηθούν.

Μαυροντυμένες σιωπές
στο κοιμητήρι της λήθης
συνθλίβουν μνήμες
σε κάτι κύτταρα κελιά.

Άγγελοι ψαλμωδοί
στην άκρη του μνήματος
αντί για άνθη
εναποθέτουν στοίχους
αυτόχειρων ποιητών
ραντισμένους
με ό,τι απέμεινε
από το φλασκί του Θεού.